W 1407 r. Jerzy Donin wraz z matką Małgorzatą na mocy przywileju króla Władysława Jagiełły przeniósł Sarnowę z prawa polskiego na tzw. prawo magdeburskie. 1 VII 1421 r. utworzona została parafia katolicka. Pierwszy drewniany kościół ufundowali Jerzy Donin i jego matka Małgorzata, a fundację zatwierdził biskup poznański Andrzej Gosłowski. Kościół parafialny w Sarnowej został konsekrowany w 1488 r. W 1516 r. dziedzic Grzegorz Obornicki Skóra de Gay wyjednał u króla Zygmunta I przywilej potwierdzający prawo magdeburskie i zezwalający na odbywanie dwóch jarmarków. W 1539 r. dziedzic Mieszkowski wyjednał prawo do trzeciego jarmarku. 16 XII 1639 r. za zgodą króla Władysława IV powstało Bractwo Kurkowe. W pierwszej połowie XVII w. powstało przedmieście. Na skutek potopu szwedzkiego uległo zniszczeniu kilkadziesiąt budynków i obiektów przemysłowych. Odbudowa miasteczka została zahamowana przez pożar który wybuchł 16 X 1684 r. w którym spłonęło 40 domów. Do końca XVII w. zdołano odbudować powstałe zniszczenia. Dalszemu rozwojowi przeszkodziła wojna północna oraz występująca po niej epidemie w latach 1709–1711 oraz pożar miasta w 1724 r w którym spłonęły m.in. trzy browary. W kilkanaście miesięcy po pożarze miasto wystawiło nowy browar. W 1718 r. rozpoczęto budowę obecnie istniejącego kościoła parafialnego pw. św. Andrzeja i św. Doroty którego fundatorką była Joanna z Szołdrskich Zakrzewska. 26 kwietnia 1745 r. biskup poznański Józef Kierski konsekrował nowy kościół sarnowski. W 1780 r. powstała parafia ewangelicka. W 1787 r. wybudowano drewniany kościół ewangelicki. Zarówno w XVI, XVII, jak i XVIII w. w Sarnowej poza rynkiem z ratuszem i kilkoma obiektami użyteczności publicznej było kilka ulic. Sarnowa była otoczona wałem, a do jej wnętrza prowadziły dwie bramy: jedna od strony Rawicza, druga od strony Miejskiej Górki. Pod koniec istnienia I Rzeczypospolitej Sarnowa stała się poważnym centrum handlu bydłem. Rozwijający się handel osiągnął poziom 7 jarmarków rocznie.